Monday, February 18, 2013
ഒരു മുത്തശ്ശി കഥ..
പായലുപിടിച്ചു തുടങ്ങിയ ഒരു കല്ലിന്റെ മുകളില് ഇരുന്നുകൊണ്ട് ഞാന് ഒരു കഥ പറയാന് ആരംഭിച്ചു... മുകളില് മാവിന്റെ ചില്ലകള് ഇളകിക്കൊണ്ടിരുന്നു... വര്ഷങ്ങളായുള്ള സൗഹൃദം...
പഴയ കഥയാണ്... പഴയതെന്നും വച്ച് നൂറ്റാണ്ടുകളുടെ പഴക്കം ഒന്നുമില്ല... കുറച്ച് വര്ഷങ്ങള്... കുറച്ച് അധികം വര്ഷങ്ങള്...
ദൂരദര്ശനിലെ 4 മണി സിനിമ ആളുകള് ഒരുമിച്ച് ഇരുന്നു കണ്ടിരുന്ന കാലഘട്ടം...
കൈയില് കെട്ടിയിരിക്കുന്ന ചരടിന്റെ നിറം നോക്കി ആളുകള് ജാതിയും മതവും തിരിച്ചറിയാന് തുടങ്ങുന്ന സമയം... നമ്മുടെ അമ്പലവും പള്ളിയുമൊക്കെ നിന്റെ അമ്പലവും എന്റെ പള്ളിയുമായി അറിയപ്പെടാന് ആരംഭിക്കുന്ന സമയം.. .
മനുഷ്യനെ സോഷ്യല് ആക്കാന് നെറ്റ് വര്ക്കിംഗ് സൈറ്റുകള് ഒന്നും ഉണ്ടായിരുന്നില്ലെങ്കിലും അയല്പക്കത്ത് താമസിക്കുന്നത് ആരാണെന്നെന്ന് ആളുകള്ക് തിരിച്ചറിയാമായിരുന്ന കാലം...
ജനങ്ങള് എന്നാല് വോട്ട് ചെയ്യുവാന് ഉള്ള യന്ത്രങ്ങള് മാത്രമാണെന്ന് എല്ലാ രാഷ്ട്രീയക്കാരും അന്ന് തിരിച്ചറിഞ്ഞു തുടങ്ങിയിരുന്നില്ല... വിദ്യാഭ്യാസം എന്നാല് കച്ചവടം ആണെന്നും കച്ചവടം ലാഭത്തിനു വേണ്ടി ഉള്ളതായിരിക്കണമെന്നുമുള്ള സത്യങ്ങള് എല്ലാ കച്ചവടക്കാരും മനസിലാക്കിയിരുന്നില്ല അന്ന്...
പണം ഒരു അവശ്യ വസ്തു ആണെങ്കിലും അതായിരിക്കണം എല്ലാം എന്ന് ജനങ്ങള് മനസിലാക്കിതുടങ്ങുന്നതെ ഉണ്ടായിരുന്നൊള്ളൂ അന്ന്... അധ്വാന വര്ഗ സിദ്ധാന്ധങ്ങളെ കുറിച്ചു പഠിപ്പിക്കാന് സ്ഥാപനങ്ങളും നിലവില് വന്നിരുന്നില്ല...
പെട്രോളിനും ഡീസലിനും അരിക്കും മണ്ണെണ്ണക്കും എന്തിനു പച്ച വെള്ളത്തിനും വരെ ഇന്നത്തേതിനേക്കാള് നാലില് ഒന്ന് മാത്രം വില ഉണ്ടായിരുന്ന ആ കാലഘട്ടത്തിലും മലയാളികള് മാവേലിയുടെതെന്നു പറയപ്പെടുന്ന ആ സുവര്ണ കാലഘട്ടത്തെ ഓര്ത്തു നെടുവീര്പ്പിട്ടു....
എന്റെ മുത്തശ്ശിയും നെടുവീര്പ്പിട്ടു... മാവേലിയെ ഓര്ത്തല്ല... ഒന്നിനെകുറിച്ചും ചിന്തിക്കാതെ വെറുതെ തെക്ക് വടക്ക് നടക്കുന്ന എന്നെ ഓര്ത്ത്..
Subscribe to:
Posts (Atom)