പലയിടങ്ങളിലായി പൊളിഞ്ഞു തുടങ്ങിയ ആ സിമന്റ് പടവുകളിറങ്ങുമ്പോള്‍ ഞാന്‍ തനിച്ചായിരുന്നു...വശങ്ങളിലെ കൈവരികളില്‍ മഴത്തുള്ളികള്‍ മണ്ണിലലിയാന്‍ ഒരു ചെറു കാറ്റിനെ കാത്തിരിക്കുന്നു...കര്‍ക്കിടമാസം കഴിഞ്ഞിട്ടും തോരാതെ പെയ്യുന്ന മഴ ഒട്ടൊന്നു കുറഞ്ഞപ്പോള്‍ പുറത്തേക്ക് ഇറങ്ങിയതാണ് ഞാന്‍...മഴ ഇപ്പോളും ചാറുന്നുണ്ട്...മുന്നില്‍ മലങ്കര ഡാമിന്റെ ജലാശയം..പച്ചയും നീലയും നിറങ്ങളിലായി നിറഞ്ഞു കിടക്കുന്ന ജലാശയത്തില്‍ കുഞ്ഞു മഴത്തുള്ളികള്‍ വലയങ്ങള്‍ തീര്‍ക്കുന്നു...ദൂരെ ഇലവീഴാ പൂഞ്ചിറ മലകളെ കോടമഞ്ഞ്‌ മൂടി തുടങ്ങിയിരിക്കുന്നു..ഇടതു വശത്ത്‌ നോക്കെത്താ ദൂരത്തോളം പരന്നു കിടക്കുന്ന മലങ്കര എസ്റ്റെട്ടിലെ റബര്‍ മരങ്ങള്‍ക്കിടയിലൂടെ മഞ്ഞു കണങ്ങള്‍ ഉയര്‍ന്നു പൊങ്ങുന്നു...
നിരവധി തവണ പകലും രാത്രിയും ഒക്കെയായി കറങ്ങി നടന്നിട്ടുള്ള ഈ വഴികളില്‍ ഇന്ന് ആളും അനക്കവുമില്ല...ഇടക്ക് മണ്ണുമായി വന്നു പോകുന്ന ടിപ്പര്‍ ലോറികള്‍...കുന്നിക്കുരുപോലും വിറ്റു കാശാക്കുന്ന മലയാളിയുടെ പുതിയ ബിസിനസ്...ഡാമിലെക്കിറങ്ങി കിടക്കുന്ന ഒരു പടിയില്‍ ഞാന്‍ ഇരുന്നു..
മനസ് പതിയെ ഓര്‍മകളുടെ പടവുകള്‍ കയറി..കോളേജിന്റെയും ഹോസ്റ്റലിന്റെയും സുഗന്ധം ആ പടവുകള്‍ക്കുണ്ടായിരുന്നു...പലകുറി പറഞ്ഞുതീര്‍ത്ത വിശേഷങ്ങള്‍, ഒരായിരം പ്രണയ കഥകള്‍, പങ്കുവച്ച സ്വപ്‌നങ്ങള്‍, മായ്ച്ചു കളഞ്ഞ പിണക്കങ്ങള്‍...കാലം പുറകിലേക്ക് കറങ്ങുനതുപോലെ...ഒരിക്കല്‍ക്കൂടി ആ ഏകാന്തതയില്‍ ഞാന്‍ ഭൂതകാലത്തിലെ ചിത്രങ്ങള്‍ കണ്ടു...അവയ്ക്കൊപ്പം യാത്ര ചെയ്തു...കാഴ്ചകള്‍ കണ്ടു...പൊട്ടിച്ചിരിച്ചു...ഇടയില്‍ എപ്പോളോ കണ്ണില്‍ ചെറു ചൂട് നിറഞ്ഞു...എന്റെ ജീവിതം ആ പടവുകളില്‍ എങ്ങനെയോ ബന്ധപ്പെട്ടിരിക്കുന്നതായി തോന്നി...
പൊടുന്നനെ എങ്ങുനിന്നോ പറന്നുവന്ന ഒരു പൊന്മാന്‍, ജലത്തിന്റെ സംരക്ഷണത്തില്‍ ഒരു നിമിഷതെക്കെങ്കിലും അഹങ്കരിച്ചുപോയ ഒരു മീനിനെയും കൊത്തിയെടുത്തു പറന്നു...ചുറ്റും വെള്ളത്തുള്ളികള്‍ തെറിച്ചു വീണു..കൂട്ടത്തില്‍ എന്റെ ഓര്‍മകളും..ഒരു ദീര്‍ഘനിശ്വാസത്തില്‍ അവ അലിഞ്ഞു ഇല്ലാതായി...തല്‍ക്കാലത്തെക്കെങ്കിലും...
........................................
ഓര്‍ക്കുട്ടും ഫെസ്ബുക്കും മൊബൈലും കമ്പ്യൂട്ടറും ടിവിയുമൊക്കെ അടിച്ചെല്‍പ്പിച്ച ഏകാന്തത...ചുറ്റിനും എല്ലാവരും ഉണ്ടെന്നു വിളിച്ചു പറയുമ്പോളും ഏകനായി നടക്കേണ്ടി വരുന്ന, സത്യത്തില്‍ കൂട്ടിനു ആരുമില്ലാത്ത ഇന്നത്തെ ലോകം...ഓടിത്തീര്‍ക്കാന്‍ 24 മണിക്കൂര്‍ തികയാതെ വരുന്ന ജീവിതം...നഷ്ടമാകുന്ന ഓര്‍മ്മകള്‍...ആ തിരക്കിന്റെ കണ്ണിയാകുന്നതിനു മുന്‍പ് എനിക്കായി ഇനിയും അവശേഷിച്ചിരിക്കുന്ന ഏതാനും മണിക്കൂറുകള്‍...ആ മണിക്കൂറുകളില്‍ ഓര്‍മകളെ കുറിച്ചുള്ള ഓര്‍മ്മകളുമായാണ് ഞാന്‍ ഈ വഴി വന്നത്...ഫോട്ടോകള്‍ക്കോ വീഡിയോകള്‍ക്കോ എഴുതി നിറച്ചിരിക്കുന്ന വിവരണങ്ങള്‍ക്കോ, പറഞ്ഞുകൊടുക്കുന്ന വാക്കുകള്‍ക്കോ പകര്‍ന്നു നല്‍കാനാവുന്നതിലും കൂടുതല്‍ സൌരഭ്യം തനിച്ചിരിക്കുന്ന നിമിഷങ്ങളില്‍ ക്ഷണിക്കാതെ കടന്നുവരുന്ന ഓര്‍മ്മകള്‍ക്കുണ്ട് എന്നുള്ളതിന് തെളിവ് ഇപ്പോള്‍ എന്റെ കണ്മുന്നിലുള്ള ഈ ജലാശയം മാത്രം...
മാനം വീണ്ടും കറുത്ത് തുടങ്ങിയിരിക്കുന്നു...കാലത്തിന്റെ അനിവാര്യതകള്‍ക്കു മുന്നില്‍ പ്രകൃതിയും തലകുനിക്കുന്നതുപോലെ...ചിലപ്പോള്‍ എനിക്കും ഓര്‍മകളെ നഷ്ടമാകാന്‍ തുടങ്ങുകയായിരിക്കും...
Tuesday, March 1, 2011
Subscribe to:
Post Comments (Atom)
6 comments:
ആശംസകള്‍...!
ഓര്‍ക്കുട്ടും ഫെസ്ബുക്കും മൊബൈലും കമ്പ്യൂട്ടറും ടിവിയുമൊക്കെ അടിച്ചെല്‍പ്പിച്ച ഏകാന്തത...ചുറ്റിനും എല്ലാവരും ഉണ്ടെന്നു വിളിച്ചു പറയുമ്പോളും ഏകനായി നടക്കേണ്ടി വരുന്ന, സത്യത്തില്‍ കൂട്ടിനു ആരുമില്ലാത്ത ഇന്നത്തെ ലോകം...ഓടിത്തീര്‍ക്കാന്‍ 24 മണിക്കൂര്‍ തികയാതെ വരുന്ന ജീവിതം...
I agree Abi
iniyum ezhuthoo
ബിജുവേട്ടാ..സുനിതേച്ചീ...വളരെ നന്ദി ഇവിടെ വന്നതിനു...
gollaam . . enikkishtapettu. . .
ellathinum oru nostalgia manam undallo Appu...any way..nice!
mis u
Post a Comment